BEZPOWROTU

Dzień trzeci. Wspomnienia. 

Wracając do tematu przeszłości chyba każdemu zdażało się sięgnąć pamięcią to starych, lepszych lub gorszych czasów. Związki, przygody, wypadki, rozstania i powroty, wszystko to dało nam jakieś doświadczenie, mniejsze lub większe. Człowiek potrafi uczyć się tylko na własnych błędach i podejmuje decyzje, które w danej chwili wydają się być właściwe. Teraz można się zastanowić ile razy dana decyzja wpłynęła na nasze życie negatywnie lub odwrotnie. Ta niewidoczna parabola, sinusoida wzlotów i upadków czyni z nas normalnych ludzi, nie nadprzyrodzonych bohaterów. Nikt z nas nie jest Bogiem i nikt z nas nie zna przyszłości. 

W tej chwili przypomiało mi się fajne powiedzenie. Jeżeli nikt z nas nie jest Bogiem to może wszyscy nimi jesteśmy tylko tego nie zauważamy.

Stanowimy pewną całość i wspólnotę czy chcemy tego, czy nie. Współpraca to coś co mamy w genach i dzięki temu udało nam się przeżyć na ziemi tyle czasu. Pomimo ewolucji i zmian to pierwotne instynkty wychodzą na pierwszy plan, zawsze. Nie chodzi mi o zachowanie po alkoholu czy stereotypowe patrzenie na płeć, czy wygląd a o intuicję, talent, umięjętności i inteligencję, można wymieniać do woli. Te cechy dają nam możliwości do osiągnięcia sukcesu, kiedyś. 

DZIEŃ DRUGI

Wydaje mi się, że typografia i wygląd nie ma sensu w przypadku zwykłego tekstu składającego się z kilku zdań, wydarzeń i sposobów opisania otoczenia. Wszystko co chcę umieścić tutaj jest tylko po to żeby poczuć wewnętrzny spokój. Wkurza mnie używanie przecinków, pseudo mądrych słów i wyrażeń, których i tak nie rozumiemy jeżeli nie znamy znaczenia i senu całego zdania.

Nie wiem jak ty albo ktokolwiek kto to czyta rozpoczyna swój tydzień pracy, nauki czy czegokolwiek czym się zajmuje ale mam wrażenie, że każdy weekend czyli w moim przypadku wolne przyczynia się do wewnętrznego spokoju. Problem w tym, że ludzie w moim wieku najczęściej kończą gdzieś w barze pijąc alkohol czy biorąc jeszcze inne używki. Za każdym razem spotykam się z określeniem, którego sens jest tak zrozumiały jak jego treść. Człowiek musi spróbować wszystkiego. yyyyyy.... okej. Biorąc pod uwage wiek, okoliczności i to czego doświadczyłem mógłbym się z tym zgodzić, każdy przeciesz musi nauczyć się na swoich błędach. "Ganianie" i wmawianie komuś własnych prawd może być tak samo szkodliwe jak przetrzymywanie przymusowe w domu i wychodzi na to, że walka z tym a później zgodza jest troche jak syndrom sztokcholmski. Przyzwyczajamy się do tego co karzą nam robić i później nie znając nic więcej łączymy się z "oprawcą". Zmiana otoczenia w tym przypadku nie jest możliwa jeżeli nie podejmniemy odpowiednich środków.

Być może zbyt zabrnąłem i samo określenie tego zjawiska w taki sposób jest dość drastyczne ale przecież ludzie zmagają się z różnymi problemami i każdy ma swoje rozwiązanie albo chociaż ucieczkę z sytuacji wrażliwej. Chcąc nie chcąc żyjemy w innych miejscach i trochę innych światach. Problem jednego nie jest okręślony jakimś wewnętrznym czy ogólnym rankingiem zmagań i walk. 

Kontynuując, 

Początek tygodnia czyli poniedziałek w moim przypadku jest jak spotkanie z rzeczywistością albo zderzenie ze ścianą. W trakcie imprezy bawimy się świetnie, nie myślimy co bedzię za kilka godzin, znaczyyyyy.... Wiem jak będę się czuł jutro. Czasami się wydaje, że śmierć przy tym to drobnostka. Umieramy, nie chcemy do tego wracać ale ten stan jest lepszy niż to co musimy robić w tygodniu. To jest tak przerażające, że wszystko co robimy z przymusu traci dla nas jakikolwiek sens. Nawet w tym, w czym się spełniamy możemy spotkać się z zastojem i monotonnością. Proponuję czasami zrobić coś innego, odważyć się zrobić krok w inną stronę, zboczyć z drogi, którą idziemy tak wytrwale. 

DZIEŃ PIERWSZY   

Nie używam czcionek, nie chcę żęby wyglądało to schludnie tylko prawdziwie czyli prosto, minimalistycznie do bólu. Sama zawartość tego co tu zobaczysz to tylko wycinek z mojego życia, jakaś prosta próba wytłumaczenia tego dlaczego tutaj jestem.

Zacznijmy.

Pamięta ktoś moment w życiu, w którym uświadamiamy sobie bycie dorosłym człowiekiem? Nie pełnoletnim a dorosłym, kimś kto podejmuje decyzje mające wpływ na dalsze relacje z innymi. Jedna sekunda warta więcej niż wszystko co możemy oddać i w tej jednej chwili dostajemy uderzenie, cios tak silny, jak coś..... Chyba każdy tutaj szuka porównania bo to dosyć ciężkie gdy nie masz odniesienia do czegokolwiek. Wzloty, upadki, zastoje, marazmy i jeszcze inne słowa albo określenia są zupełnie normalne ale wydaje mi się.... znaczyyyy..... już teraz jestem pewien, że zbyt częste powtarzanie się jednego z nich może prowadzić do wariactwa/szaleństwa. Tu uprzedzam, że nie jestem żadnym psychologiem czy innym specjalistą w tym kierunku a tylko dzielę się swoim spostrzeżeniem.

Kontynuując, stoję właśnie w takim miejscu. Budzę się i uświadamiam sobie, że nie wiem co dalej. Pracuje dzień i noc ale mam z tego nic, chyba jestem robotem, do którego właśnie zaczynają trafiać emocje, coś jak w tym filmie z Robinem Williamsem "Bicentennial Man". Chęć zbudowania wszystkiego od nowa przyporwadziła mnie tutaj i czuje, że muszę w końcu coś zmienić. 

Zawsze miałem problem z zakończeniem więc nie kończę.